احسان موحدنیـا|| مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها (CSR) یعنی اینکه شرکت‌های بزرگ در مقابل مردم و جامعه‌ای که در آن فعالیت می‌کنند مسئولیت دارند و نمی‌توانند بی‌تفاوت باشند.
بطور معمول شرکت‌ها مسئولیت اجتماعی خود را در قالب هزینه‌هایی که برای حوزه‌های اجتماعی، محیط زیست و … انجام می‌دهند، منتشر می‌کنند.
آیین نامه اجرایی «سیاست‌ها و نظام‌نامه نحوه ایفای مسئولیت اجتماعی در صنعت نفت» مردادماه ۹۹ ابلاغ شد.
براساس ماده ۴ این آیین نامه مدیران عامل شرکت‌ها ریاست کمیته‌های مسئولیت اجتماعی صنعت نفت (موضوع ماده ۳) را بر عهده خواهند داشت. اعضای این کمیته شامل واحد HSE، روابط عمومی و واحدهای دیگر به تشخیص مدیرعامل می‌باشد.
مطابق با ماده ۷ این آیین نامه شناسایی ذینفعان، احصاء و اولویت‌بندی نیازها و چالش‌ها در چارچوب ماده سوم نظام‌نامه به منظور تعیین موضوع‌های اساسی مسئولیت اجتماعی از وظایف کمیته مذکور است.
همان‌طور که اشاره شد تصمیم‌گیری در خصوص هزینه‌کرد مسئولیت اجتماعی بر عهده کمیته‌ی مذکور است ولیکن در اثر فشارها یا نیاز به حمایت مسئولین سیاسی، متاسفانه تصمیم‌گیری در این خصوص بعضا به خارج از شرکت‌ها واگذار می‌شود.
متاسفانه مدیران عامل برخی شرکت ها برای ماندن و ابقاشان، چشمی به حمایت مسئولین سیاسی ذی نفوذ دارند و ترجیح می‌دهند تصمیم گیری برای هزینه کرد مسئولیت اجتماعی را در اختیار مسئولین قرار دهند.
نمایندگان مجلس شورای اسلامی، فرمانداران و استانداران نمی‌توانند در خصوص هزینه کرد مسئولیت اجتماعی به جای کمیته مذکور تصمیم گیری کنند و صرفا با ارسال پیشنهادات و کمک به شناسایی ذینفعان می‌توانند به کمیته مذکور در انجام وظایف خود کمک کنند.
با این حال متاسفانه مدیران عامل برخی شرکت ها برای ماندن و ابقاشان، چشمی به حمایت مسئولین سیاسی ذی نفوذ دارند و ترجیح می‌دهند تصمیم گیری برای هزینه کرد مسئولیت اجتماعی را در اختیار مسئولین قرار دهند.
اینجاست که مسئولیت اجتماعی به جای اینکه اثری ملموس در زیرساخت های جامعه داشته باشد در خوشبینانه ترین حالت «حیف» و در بدبینانه ترین حالت «میل» می‌شود و اثر آن در پروسه‌های سیاسی نمودار می‌شود!
بیشتر بخوانید:
